Mijn leven is een druk bestaan. Al jaaaaren. Ik ben een goede echtgenote (al zeg ik het zelf), ik ben een fantastische moeder (meestal dan volgens mijn kinderen), en ook mijn baan blink ik in uit. (ahum). Op andere vlakken ben ik iets minder getalenteerd. Ik zou graag een betere zus zijn (wat lastig is, ik heb ook wel een errug uitgebreide familie), en ook mijn vriendinnen, daar zou ik graag meer tijd aan willen besteden.
Maar ja, ik kan mijzelf nog altijd niet klonen...
En ook blijven er weleens belangrijke klusjes liggen. Die dan zo lekker in je achterhoofd blijven hangen. Soms dringen deze gedachten zich met grof geweld naar voren. Ze laten zich niet langer verdringen! Ze willen aandacht, en wel NU!
Meestal mondt dit uit in een hysterische opruimactie van mij, zo rond middernacht ofzo. De klerenkast van mijn dochters wordt bijvoorbeeld helemaal leeg getrokken, uitgeboend en alle kleren worden op soort én op kleur, in keurige stapels terug gevlijd in de kast. Daar kan ik dan uitzonderlijk van genieten.
Helaas, niet voor lang. Ook de meiden zijn blij als alles weer eens is gesorteerd, dan kunnen ze alles veeeeeel makkelijker zelf vinden. Dat ik daarna opnieuw kan beginnen, dat lijkt nog niet echt tot hun hersens door te dringen.
Jammer is dat.
Mijn leven lijkt vaak niet van mij, maar van alles wat er om mij heen gebeurd, wat ik dan weer moet oplossen. Best vermoeiend, ook omdat ik daardoor al helemaal niet toe kom aan dingen die ik zo graag zou willen doen.
Mijn foto's uitzoeken bijvoorbeeld. Of liever gezegd, onze foto's. Mijn man en ik maken graag foto's. Het liefst vanuit verschillende hoeken. Dat er daardoor nu meer dan enkele duizenden foto's op onze computer staan, maakt niet alleen de computer uitzonderlijk traag, maar ook in mijn hoofd nemen deze foto's buitenproportionele grootte aan. Ze zijn enorm! Ze zijn met zoveel! En ze zitten met z'n allen door elkaar! Hoe moet ik dit nou uitzoeken? Hoe kan ik dit sorteren? Op kleur? Op thema? Op datum? Of gewoon alles in een online fotoboek plempen en af laten drukken? Ik word er gek van! Het maakt mij wild! Er moet iets mee!
Maar wat?! HELP!!
maandag 26 december 2011
dinsdag 29 november 2011
Jurylid
Mijn kinderen zijn in de ban van jureren. Waar je op tv mee dood gegooid word, heeft zich zonder mankeren verplaatst naar ons huis. Toch kijken mijn kinderen niet mee naar de grote shows. Geen probleem. Ook tijdens het kinderuurtje komt het ruimschoots aan bod. Alles wordt beoordeeld. Alles wordt bekritiseerd. En deze trend zet zich door naar huis. Mijn kinderen zijn jurylid. En o! wat zijn ze streng!
Als ik de was uit de wasmachine haal, word er kritisch gekeken door jurylid nummer 1 of ik het wel goed doe. "Mamma, je laat een sok vallen, dat kost je één punt!" jurylid nummer 2 is milder:'' Maar het is ook wel veel was hé, dan kan het gebeuren dat er een sok valt. Omdat je toch niet nóg een sok heb laten vallen, krijg je van mij er een puntje bij." Pfieuw, gelukkig maar!
Zo gaat het door. Ik word beoordeeld op mijn kookkunsten (die volgens hun waardeloos zijn, behalve friet bakken, daar ben ik goed in), verder op hoe lief ik ben (of hoe boos ik ben). En ook op of ik hen wel genoeg naar beeldschermen laat kijken. Afhankelijk van mijn bui scoor ik hier heel goed, of uitzonderlijk slecht in. Ik laat het mij maar aanleunen, mamma is een gewillig slachtoffer.
Gelukkig beoordelen ze ook elkaar. En dat kan hilarische taferelen opleveren. Zo waren ze vanmiddag elkaars slidings aan het beoordelen. Dit was wat lastig, aangezien Amélie nog nooit van een sliding gehoord, laat staan gezien had. Eva deed het een keertje voor. Dit werd zeer positief beoordeeld door jurylid Amélie. Daarna mocht zij een sliding maken. En was Eva jurylid. Je kan natuurlijk wel raden hoe het oordeel luidde. Knap waardeloos, wat Amélie liet zien. Amélie kon er gelukkig positief mee omgaan:"Ja maar weet je Eva?! Ik kan dan wél weer heel goed het fout doen!"
Als ik de was uit de wasmachine haal, word er kritisch gekeken door jurylid nummer 1 of ik het wel goed doe. "Mamma, je laat een sok vallen, dat kost je één punt!" jurylid nummer 2 is milder:'' Maar het is ook wel veel was hé, dan kan het gebeuren dat er een sok valt. Omdat je toch niet nóg een sok heb laten vallen, krijg je van mij er een puntje bij." Pfieuw, gelukkig maar!
Zo gaat het door. Ik word beoordeeld op mijn kookkunsten (die volgens hun waardeloos zijn, behalve friet bakken, daar ben ik goed in), verder op hoe lief ik ben (of hoe boos ik ben). En ook op of ik hen wel genoeg naar beeldschermen laat kijken. Afhankelijk van mijn bui scoor ik hier heel goed, of uitzonderlijk slecht in. Ik laat het mij maar aanleunen, mamma is een gewillig slachtoffer.
Gelukkig beoordelen ze ook elkaar. En dat kan hilarische taferelen opleveren. Zo waren ze vanmiddag elkaars slidings aan het beoordelen. Dit was wat lastig, aangezien Amélie nog nooit van een sliding gehoord, laat staan gezien had. Eva deed het een keertje voor. Dit werd zeer positief beoordeeld door jurylid Amélie. Daarna mocht zij een sliding maken. En was Eva jurylid. Je kan natuurlijk wel raden hoe het oordeel luidde. Knap waardeloos, wat Amélie liet zien. Amélie kon er gelukkig positief mee omgaan:"Ja maar weet je Eva?! Ik kan dan wél weer heel goed het fout doen!"
Hoogbegaafdheid is sowieso lulkoek
Van de week las ik deze blog: http://blog.jmouders.nl/2010/11/hoogbegaafdheid-is-sowieso-lulkoek/
Het zette mij aan het denken over mijn dochters. Ja, ik heb twee hoogbegaafde dochters zoals men dat noemt. Ze hebben beiden een IQ boven de 130, zijn creatief en leren graag. Dat valt dan toevallig onder de label hoogbegaafd.
Heb ik mijn dochters laten testen omdat ik wilde pronken met hen? Heb ik hen het slachtoffer laten worden van mijn ambities? Dat ik aan de hele wereld kon laten zien hoe geweldig mijn kinderen zijn? En dat dat zou afstralen op mij, want het komt vast door de genen?
Zou dat de onderliggende reden zijn dat ik hen heb laten testen? Ik heb hier bijna een nacht van wakker gelegen.
En het is gewoon onzin. Waarom zou ik zo een test nodig hebben om aan de hele wereld te laten zien hoe geweldig mijn kinderen zijn? Dat vond ik zonder die testen ook al hoor. En pronken met hen, heb ik ook geen test voor nodig. Dan had ik vast het complete rapport wel online gezet, kijk mijn knappe kinderen eens; daar kan die van jou niet aan tippen hoor! Wat belachelijk! En tja, die genen, ik denk niet dat het echt op mij zal afstralen, iedereen die ons kent, zal dan eerder Martin aanwijzen als het genetisch bepaald is. En juist Martin vond het allemaal maar onzin, dat getest.
Waarom dan wel die testen? Waarom wilde ik zo graag weten of mijn kinderen hoogbegaafd zijn? Omdat er wat was. Zoals iedere ouder het waarschijnlijk aanvoelt dat er iets anders is aan zijn of haar kind, zo voelde ik dat mijn kinderen niet “normaal” waren.
Waarom moest ik een jaar lang Amélie huilend naar school slepen? Hoe komt het dat Eva van zichzelf denkt dat ze ongelooflijk dom is? Waar komt toch die faalangst vandaan? Waarom heeft Amelie geen vriendinnetjes? Waarom kan ze zo ongelooflijk vreemd reageren alsof ze van een andere planeet komt? En waarom luisteren mijn kinderen niet gewoon naar mij, hoe komt het toch dat ze altijd en eeuwig een weerwoord hebben?
Er was iets. En dan ga je zoeken. Het eerste half jaar van Amélie dacht ik dat ze zwakbegaafd was. Ze deed niks, alleen maar kijken. Ik maakte mij zorgen, maar nog niet heel erg. Mijn lieve neefje is ook anders, wat maakt het uit? We zijn allemaal stapelgek op hem! Toch was het dat niet bij Amélie, want ze ontwikkelde zich uiteindelijk keurig. Is het dan autisme? Of toch iets anders? En zo ga je zoeken als ouder.
Er was iets. Eva kwam elke dag verschrikkelijk boos uit school. Thuis ging ze encyclopedieën lezen. Ruzie zoeken. Buikpijn. Er was iets. Maar wat???
Daarom de testen. Niet omdat ik zo graag wil dat ze anders zijn. Maar omdat ze anders zijn. En dat mag. Nu mogen ze zichzelf zijn. Misschien krijgt Amélie ooit wel een vriendinnetje. Misschien zal Eva zichzelf ooit niet meer straffen omdat ze iets fout deed.
Ik ben zo moe van alle vooroordelen. Ik ben zo moe van mensen die zeggen dat het mode is om hoogbegaafde kinderen te hebben. Was het maar normaal, dan voelden mijn kinderen zich misschien niet meer zo alleen en anders!
Het zette mij aan het denken over mijn dochters. Ja, ik heb twee hoogbegaafde dochters zoals men dat noemt. Ze hebben beiden een IQ boven de 130, zijn creatief en leren graag. Dat valt dan toevallig onder de label hoogbegaafd.
Heb ik mijn dochters laten testen omdat ik wilde pronken met hen? Heb ik hen het slachtoffer laten worden van mijn ambities? Dat ik aan de hele wereld kon laten zien hoe geweldig mijn kinderen zijn? En dat dat zou afstralen op mij, want het komt vast door de genen?
Zou dat de onderliggende reden zijn dat ik hen heb laten testen? Ik heb hier bijna een nacht van wakker gelegen.
En het is gewoon onzin. Waarom zou ik zo een test nodig hebben om aan de hele wereld te laten zien hoe geweldig mijn kinderen zijn? Dat vond ik zonder die testen ook al hoor. En pronken met hen, heb ik ook geen test voor nodig. Dan had ik vast het complete rapport wel online gezet, kijk mijn knappe kinderen eens; daar kan die van jou niet aan tippen hoor! Wat belachelijk! En tja, die genen, ik denk niet dat het echt op mij zal afstralen, iedereen die ons kent, zal dan eerder Martin aanwijzen als het genetisch bepaald is. En juist Martin vond het allemaal maar onzin, dat getest.
Waarom dan wel die testen? Waarom wilde ik zo graag weten of mijn kinderen hoogbegaafd zijn? Omdat er wat was. Zoals iedere ouder het waarschijnlijk aanvoelt dat er iets anders is aan zijn of haar kind, zo voelde ik dat mijn kinderen niet “normaal” waren.
Waarom moest ik een jaar lang Amélie huilend naar school slepen? Hoe komt het dat Eva van zichzelf denkt dat ze ongelooflijk dom is? Waar komt toch die faalangst vandaan? Waarom heeft Amelie geen vriendinnetjes? Waarom kan ze zo ongelooflijk vreemd reageren alsof ze van een andere planeet komt? En waarom luisteren mijn kinderen niet gewoon naar mij, hoe komt het toch dat ze altijd en eeuwig een weerwoord hebben?
Er was iets. En dan ga je zoeken. Het eerste half jaar van Amélie dacht ik dat ze zwakbegaafd was. Ze deed niks, alleen maar kijken. Ik maakte mij zorgen, maar nog niet heel erg. Mijn lieve neefje is ook anders, wat maakt het uit? We zijn allemaal stapelgek op hem! Toch was het dat niet bij Amélie, want ze ontwikkelde zich uiteindelijk keurig. Is het dan autisme? Of toch iets anders? En zo ga je zoeken als ouder.
Er was iets. Eva kwam elke dag verschrikkelijk boos uit school. Thuis ging ze encyclopedieën lezen. Ruzie zoeken. Buikpijn. Er was iets. Maar wat???
Daarom de testen. Niet omdat ik zo graag wil dat ze anders zijn. Maar omdat ze anders zijn. En dat mag. Nu mogen ze zichzelf zijn. Misschien krijgt Amélie ooit wel een vriendinnetje. Misschien zal Eva zichzelf ooit niet meer straffen omdat ze iets fout deed.
Ik ben zo moe van alle vooroordelen. Ik ben zo moe van mensen die zeggen dat het mode is om hoogbegaafde kinderen te hebben. Was het maar normaal, dan voelden mijn kinderen zich misschien niet meer zo alleen en anders!
Abonneren op:
Posts (Atom)