Mijn kinderen zijn in de ban van jureren. Waar je op tv mee dood gegooid word, heeft zich zonder mankeren verplaatst naar ons huis. Toch kijken mijn kinderen niet mee naar de grote shows. Geen probleem. Ook tijdens het kinderuurtje komt het ruimschoots aan bod. Alles wordt beoordeeld. Alles wordt bekritiseerd. En deze trend zet zich door naar huis. Mijn kinderen zijn jurylid. En o! wat zijn ze streng!
Als ik de was uit de wasmachine haal, word er kritisch gekeken door jurylid nummer 1 of ik het wel goed doe. "Mamma, je laat een sok vallen, dat kost je één punt!" jurylid nummer 2 is milder:'' Maar het is ook wel veel was hé, dan kan het gebeuren dat er een sok valt. Omdat je toch niet nóg een sok heb laten vallen, krijg je van mij er een puntje bij." Pfieuw, gelukkig maar!
Zo gaat het door. Ik word beoordeeld op mijn kookkunsten (die volgens hun waardeloos zijn, behalve friet bakken, daar ben ik goed in), verder op hoe lief ik ben (of hoe boos ik ben). En ook op of ik hen wel genoeg naar beeldschermen laat kijken. Afhankelijk van mijn bui scoor ik hier heel goed, of uitzonderlijk slecht in. Ik laat het mij maar aanleunen, mamma is een gewillig slachtoffer.
Gelukkig beoordelen ze ook elkaar. En dat kan hilarische taferelen opleveren. Zo waren ze vanmiddag elkaars slidings aan het beoordelen. Dit was wat lastig, aangezien Amélie nog nooit van een sliding gehoord, laat staan gezien had. Eva deed het een keertje voor. Dit werd zeer positief beoordeeld door jurylid Amélie. Daarna mocht zij een sliding maken. En was Eva jurylid. Je kan natuurlijk wel raden hoe het oordeel luidde. Knap waardeloos, wat Amélie liet zien. Amélie kon er gelukkig positief mee omgaan:"Ja maar weet je Eva?! Ik kan dan wél weer heel goed het fout doen!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten