woensdag 25 januari 2012

Af en toe

Ik heb echt leuke kinderen. Echt, heus! Ze zijn lief, grappig, kunnen al heel goed helpen en ze willen vaak knuffelen. Echt, heerlijke kinderen!

Maar af en toe...

Zo af en toe dan gaat het even mis. Dan knapt er iets. Bij mij, bij hen. Ik weet het niet. Maar dan is het mis. Zo heb je van die dagen dat ze alleen maar piepen. Niks is goed genoeg, alles is zwaar, vervelend. Huilend praten, zeuren, miepen.
Dat zijn van die dagen dat alles extra vaak mis lijkt te gaan. Dat de schoenen onvindbaar zijn. Dat hun bril niet lekker zit. Dat ze per sé die ene jurk aan willen die nog in de was zit.
Dan kan ik ze soms wel achter het behang plakken. En ik vraag mij af: ze hebben toch nog geen last van hun hormonen? Lieve help! Hoe moet dat straks als ze dat ook nog krijgen?

Maar ik heb een idee. Zo af en toe als ik merk dat het op is, ga ik een relaxdagje inlassen. Lekker de hele dag in pyjama voor de tv. Lekker appeltjes eten achter de buis. Lekker knuffelen met mamma. Lekker niks moeten, lekker lui zijn.

Vandaag zitten mijn dames dus achter de buis. Vandaag heb ik ze niet naar school. Vandaag doen we lekker niks. Vandaag mogen mijn meissies even bijkomen. En mamma ook!

woensdag 4 januari 2012

Wat een WONDEREN!

Al heel lang weet ik dat ik eigenlijk geen kinderen kan krijgen. 

Door endometriose in een zeer ernstige vorm is alles in mijn buik één grote puinhoop. Zo'n 7 jaar geleden ben ik geopereerd, en het eerste wat de arts vertelde na de operatie was dat een kind er voor mij niet in zou zitten. Lamgeslagen was ik. Helemaal overstuur heb ik mijn man gebeld. 

De maanden erna waren moeilijk. Als kind wist ik al heel zeker, ik wilde later moeder worden. En ook mijn man had er altijd van gedroomd om ooit vader te worden. Afscheid nemen van iets wat er nooit is geweest. Om mij heen werden andere vrouwen wel zwanger. En soms durfden ze het mij niet te vertellen. Wat ik onbegrijpelijk vond. Hoe kon ik nou niet blij voor hen zijn? 

Veel gebeden later, veel tranen later, veel gesprekken later konden mijn geliefde en ik elkaar aankijken en zeggen: het is goed. God heeft een plan met ons, en als dat zonder kinderen is, dan is het goed.

En toen gebeurde nog geen maand later een groot wonder. Ik was zwanger. Negen maanden later mochten wij onze prachtige dochter in de armen sluiten! Wauw! Wat is God goed voor ons geweest! We konden het niet geloven!

En het wonder hield niet op. Weer 5 maanden later bleek er opnieuw een geweldig wonder in mij te groeien. En na negen maanden kwam onze tweede dochter. Sprakeloos waren wij. 

Nu zijn we 5 jaar verder. En wat genieten we nog elke dag van deze prachtige Godsgeschenken.

Menselijk gezien is het onmogelijk dat ik kinderen kan krijgen. Maar bij God is alles mogelijk.