En dan ben ik toch nog zwanger. Na vele jaren hopen, na vele jaren leren loslaten. De hoop eigenlijk al opgegeven. Al overpeinzend of ik na deze zomervakantie misschien weer zou gaan studeren, of een baan buitenshuis erbij zoeken. Maar nu...
Alles staat stil. Of nee, alles draait terug. Mijn leven gaat zich weer om een klein hummeltje draaien. Mijn lijf is het komende jaar niet alleen van mij. Mijn nachtrusten zijn nu al verstoord, omdat ik zo vaak naar de wc moet. De afgelopen weken heb ik alleen maar kotsend of plat op bed doorgebracht! De dokter twijfelde of ik niet aan het infuus moest, mocht het nog even proberen.
En toch, al die perikelen, al die kwaaltjes, het maakt mij zo blij! Afgelopen vrijdag ben ik bij de verloskundige geweest, en een echo gehad. Daar spartelde mijn kleine wonder! Daar zwaaide hij of zij al naar de meisjes, die mee waren! Daar buitelde mijn kleintje. En ik was zo ontroerd! Toch nog! Toch nog 1 keer dit wonder meemaken! Toch nog 1 keer dik zijn terwijl niemand er wat van kan zeggen ;-). Toch nog 1 keer een kleine baby van ons samen.
Wat zegent God ons! Wat zijn wij er blij mee!
Al die artsen die ons keer op keer vertelden dat ik geen kinderen kon krijgen! Al die onderzoeken, al die ellende! God is zoveel groter dan dat!
Wij krijgen nog een kind!!!
maandag 16 juli 2012
maandag 7 mei 2012
dichtbij, dichterbij, zuignapje...
Het is midden op de dag. Ik lig in het logeerbed bij mijn schoonouders op vakantie. Tegen mijn rug duwt een klein kinderbipsje. Tegen mijn buik ligt een ander kindje geplakt. Haar hoofd ligt in mijn hand, haar neus tegen mijn pols aan. "daar ruikt het zo lekker naar jou mamma." Een middagdutje doen oké, maar dan wel samen met mamma!
Sinds er een lief klein jongetje is overleden, zijn mijn dochters verandert in zuignapjes. Ze willen niet naar school, want dan is mamma er niet. Ze willen niet naar zwemles, want dan is mamma er niet. Ze kunnen moeilijk in hun eigen bed blijven, want dan zijn ze zo alleen.
En ik vind het zelf ook moeilijk. Het liefste houd ik ze bij mij. Het liefste neem ik ze overal mee naar toe. En ik weet dat dat ook niet helpt. Maar het is een oergevoel denk ik.
Het voelen van leven, het telkens opnieuw ervaren dat mijn kinderen er zijn. Het is misschien uit een soort angst, maar in elk geval hebben we allemaal die enorme behoefte. Naar knuffelen, naar samen-zijn.
En vanuit die veiligheid van bij-mamma-zijn komen de vragen. Moeilijke vragen. Vragen waar je eigenlijk niet over na wil denken. Vragen over leven, over dood. Vragen over dat het zomaar kan he mamma?
Ik houd hen vast. Ik knuffel hen. Ik ben er voor hen. Maar op sommige vragen kan ik geen antwoord geven. Op sommige vragen wil ik het antwoord niet eens weten.
Sinds er een lief klein jongetje is overleden, zijn mijn dochters verandert in zuignapjes. Ze willen niet naar school, want dan is mamma er niet. Ze willen niet naar zwemles, want dan is mamma er niet. Ze kunnen moeilijk in hun eigen bed blijven, want dan zijn ze zo alleen.
En ik vind het zelf ook moeilijk. Het liefste houd ik ze bij mij. Het liefste neem ik ze overal mee naar toe. En ik weet dat dat ook niet helpt. Maar het is een oergevoel denk ik.
Het voelen van leven, het telkens opnieuw ervaren dat mijn kinderen er zijn. Het is misschien uit een soort angst, maar in elk geval hebben we allemaal die enorme behoefte. Naar knuffelen, naar samen-zijn.
En vanuit die veiligheid van bij-mamma-zijn komen de vragen. Moeilijke vragen. Vragen waar je eigenlijk niet over na wil denken. Vragen over leven, over dood. Vragen over dat het zomaar kan he mamma?
Ik houd hen vast. Ik knuffel hen. Ik ben er voor hen. Maar op sommige vragen kan ik geen antwoord geven. Op sommige vragen wil ik het antwoord niet eens weten.
woensdag 2 mei 2012
Ik kan dat gewoon niet zo goed
Zo af en toe overvalt het mij ineens. Als ik bijvoorbeeld kijk naar onze zolder, en bedenk wat er allemaal moet gebeuren. Ik val stil. En ik denk bij mijzelf: Ik kan dat gewoon niet zo goed.
Dat heb ik wel vaker. Als ik bedenk dat ik best wel graag beter zou willlen koken? ik kan dat gewoon niet zo goed. Het uitzoeken van een leuke creatie? Het opvoeden van een eventueel huisdier? Het decoreren van mijn huis? Ik ben er bang voor, ik kan dat gewoon niet zo goed.
Zo praat ik mijzelf dingen aan. Als ik één ding niet kan, dan vind ik het volgende ook vaak moeilijker. Het leven wordt steeds zwaarder, ik merk dat ik mij laat regeren door mijn angsten. Daar ben ik dan wel weer heel goed in.
Dan zijn daar mijn dochters. Die mij in alles kopiëren. Die van mij leren dat de dingen in één keer goed moeten, of anders maar niet. Ach, wat maakt mij dat verdrietig! Wat doe ik ons aan?
Het moet anders, ik KAN ook anders! Ik leer mijzelf mijn rug te rechten, mijn hoofd helder maken. En ik doe het gewoon. De kinderkamers? De kleuren zijn uitgezocht! Mijn kledingkast? Wordt binnenkort weer uitgemest, gekeurd en gematcht. De zolder? Er is al een dag ingepland dat ik toch die verfkwast moet gaan hanteren. Ik kan dat misschien niet zo goed. Maar ach, als het mislukt, dan mag ik het een volgende keer weer proberen!
Want wat ik mijn meisjes altijd voorhoud:
Van proberen, kan je het leren.
En soms zal je je bezeren!
Ik kan dat vast heel goed ook tot mijn motto maken!
Ennu, dat eventuele huisdier, dat laat nog even op zich wachten!
Dat heb ik wel vaker. Als ik bedenk dat ik best wel graag beter zou willlen koken? ik kan dat gewoon niet zo goed. Het uitzoeken van een leuke creatie? Het opvoeden van een eventueel huisdier? Het decoreren van mijn huis? Ik ben er bang voor, ik kan dat gewoon niet zo goed.
Zo praat ik mijzelf dingen aan. Als ik één ding niet kan, dan vind ik het volgende ook vaak moeilijker. Het leven wordt steeds zwaarder, ik merk dat ik mij laat regeren door mijn angsten. Daar ben ik dan wel weer heel goed in.
Dan zijn daar mijn dochters. Die mij in alles kopiëren. Die van mij leren dat de dingen in één keer goed moeten, of anders maar niet. Ach, wat maakt mij dat verdrietig! Wat doe ik ons aan?
Het moet anders, ik KAN ook anders! Ik leer mijzelf mijn rug te rechten, mijn hoofd helder maken. En ik doe het gewoon. De kinderkamers? De kleuren zijn uitgezocht! Mijn kledingkast? Wordt binnenkort weer uitgemest, gekeurd en gematcht. De zolder? Er is al een dag ingepland dat ik toch die verfkwast moet gaan hanteren. Ik kan dat misschien niet zo goed. Maar ach, als het mislukt, dan mag ik het een volgende keer weer proberen!
Want wat ik mijn meisjes altijd voorhoud:
Van proberen, kan je het leren.
En soms zal je je bezeren!
Ik kan dat vast heel goed ook tot mijn motto maken!
Ennu, dat eventuele huisdier, dat laat nog even op zich wachten!
woensdag 18 april 2012
Jarig zijn
Terwijl mijn oudste dochter gespannen voor mij uit loopt, haar armen vol met traktaties, kriebelt het in mijn buik. Ik kan mij nog zo goed herinneren hoe ik het vond als ik jarig was en mocht trakteren! Het populairste meisje van de klas die ineens mijn vriendinnetje wilde zijn, alle juffen en meesters die mijn naam kenden (ik had toen nog niet door dat het levensgroot op mijn verjaardagsmuts stond geschreven), de kinderen die allemaal met mij wilden spelen. Zo spannend vond ik dat allemaal!
Nu is Eva alweer 7 jaar geworden. En dat is, zoals mijn nichtje met een pas 7-jarige dochter ook al zei, echt heel groot! Hier loopt ze voor mij uit, onderweg naar school. Haar kleine zus mag de traktatie voor de meesters en juffen dragen. Haar pappa draagt haar schooltas. En ik loop achteraan, mij verbazend over mijn geweldige gezin. Mijn mooie dochters. Mijn knappe man. Wat een heerlijke dag!
'sMiddags is haar feestje. Met 9 kinderen bowlen. Het is geweldig! Daarna nog buitenspelen. Dat het miezert, heeft geen enkel kind in de gaten. Geschommeld moet er worden, tikkertje gespeeld, verstoppertje! En ook nog even met de kabelbaan, de familieschommel, de graafmachine!
Nu liggen mijn beide meisjes alweer een uurtje onder zeil. Dromend van verjaardagen. Van kadootjes. Van vriendinnen.
Ik hoop dat ze dit soort dagen in hun hart bewaren, Want dit soort dagen zijn gouden dagen. Wie weet, kan Eva dan ook over een jaar of 25 wel zo'n blog schrijven, voor haar kleine schat...
Nu is Eva alweer 7 jaar geworden. En dat is, zoals mijn nichtje met een pas 7-jarige dochter ook al zei, echt heel groot! Hier loopt ze voor mij uit, onderweg naar school. Haar kleine zus mag de traktatie voor de meesters en juffen dragen. Haar pappa draagt haar schooltas. En ik loop achteraan, mij verbazend over mijn geweldige gezin. Mijn mooie dochters. Mijn knappe man. Wat een heerlijke dag!
'sMiddags is haar feestje. Met 9 kinderen bowlen. Het is geweldig! Daarna nog buitenspelen. Dat het miezert, heeft geen enkel kind in de gaten. Geschommeld moet er worden, tikkertje gespeeld, verstoppertje! En ook nog even met de kabelbaan, de familieschommel, de graafmachine!
Nu liggen mijn beide meisjes alweer een uurtje onder zeil. Dromend van verjaardagen. Van kadootjes. Van vriendinnen.
Ik hoop dat ze dit soort dagen in hun hart bewaren, Want dit soort dagen zijn gouden dagen. Wie weet, kan Eva dan ook over een jaar of 25 wel zo'n blog schrijven, voor haar kleine schat...
zondag 25 maart 2012
een stukje van God
als ik kijk naar de lucht
met die prachtige kleuren
als ik kijk naar een boom
met zijn wirwar van takken
als ik kijk naar mijn kind
met haar prachtige lach
als ik de lucht ruik
met die wonderlijke geuren
als ik de zee ruik
met haar zoute smaak
als ik aan mijn kind ruik
met haar eigen lucht
als ik stenen voel
zo robuust en hard
als ik bloemen voel
zo teder en glad
als ik mijn kind voel
satijn
Dan heb ik een stukje van Gods liefde gevonden
Maar nooit komt God dichterbij
dan wanneer mijn ogen tranen
mijn neus vol snot zit
mijn handen bibberen
en mijn mond alleen maar kan janken
met die prachtige kleuren
als ik kijk naar een boom
met zijn wirwar van takken
als ik kijk naar mijn kind
met haar prachtige lach
als ik de lucht ruik
met die wonderlijke geuren
als ik de zee ruik
met haar zoute smaak
als ik aan mijn kind ruik
met haar eigen lucht
als ik stenen voel
zo robuust en hard
als ik bloemen voel
zo teder en glad
als ik mijn kind voel
satijn
Dan heb ik een stukje van Gods liefde gevonden
Maar nooit komt God dichterbij
dan wanneer mijn ogen tranen
mijn neus vol snot zit
mijn handen bibberen
en mijn mond alleen maar kan janken
donderdag 22 maart 2012
Als het leven soms pijn doet
Soms gebeuren er dingen in deze wereld die ik niet kan begrijpen. Die ik ook niet wíl begrijpen. Kinderen die sterven, ouders die hun kind naar het graf moeten brengen. Of een busongeluk die tientallen levens verwoest. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Soms komt het ineens heel dichtbij. Meer dan 10 jaar geleden hebben wij ons lieve neefje Arend Jan naar het graf moeten brengen. Op een leeftijd van 3 jaar, 4 maanden en 8 dagen oud. Een paar jaar geleden kreeg een ander neefje leukemie, en wat waren we bang om hem ook te verliezen. Vorige week is mijn kleine oppaskindje overleden, waar ik tot vorig jaar veel op heb gepast.
En zo zijn er altijd weer nieuwe nare dingen die gebeuren. Ik denk dat ieder van ons wel zijn eigen verhaal heeft.
En dan schreeuwt mijn hart! En dan denk ik: als er dan een God is? Waarom gebeurt dit dan? Waarom grijpt hij dan niet in? Hoe kan Hij dit toelaten? Is Hij echt een liefdevolle God?
En ik huil. En ik ben verschrikkelijk boos. En ik wil eigenlijk God het liefste vaarwel zeggen. Wat ik in het verleden ook wel gedaan heb.
Maar toen, zonder God, sloeg de verbittering in mij toe. De Wanhoop in mij werd steeds groter. Ik ging mensen haten omdat ze in God konden geloven. En ik voelde mij steeds eenzamer. Ik wilde ook niet meer van mensen houden, want ze zouden zomaar weggenomen kunnen worden.
Er kwam een moment dat ik dacht: Zo wil ik niet meer leven. Zo wil ik niet zijn. Zonder die God word ik een verschrikkelijk mens.
En ik ben teruggegaan. Heb alles eruit gegooid voor God. Al mijn boosheid. Al mijn bitterheid. En mijn verpletterende eenzaamheid. Ik heb zo verschrikkelijk gehuild, geschreeuwd, gevloekt. Maar ben wel teruggegaan.
En langzaam kwam het licht in mijn leven terug. Langzaam kwam de hoop in mijn leven terug.
En nu. Weer verschrikkelijke ellende op ons pad. Maar ik ga die weg liever met God dan zonder God. En ik klamp mij vast aan Zijn belofte:"U hebt geen beproeving te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat U boven uw krachten wordt beproefd. Hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan." 1 korintiers 10: 13
De Here laat immers voortdurend zijn ogen over de aarde gaan en biedt iedereen hulp die Hem met heel zijn hart is toegedaan. 2 kronieken 16:9
Hij is mijn hoop. Mijn rots. Mijn sterkte. Hij zal mij redden uit de duisternis. Hij is de Aanwezige. Hij zal mij niet loslaten.
En dan snap ik nog altijd geen biet van alle ellende. Maar God is God, Als ik Hem zou kunnen begrijpen, dan zou Hij wel heel klein moeten worden, wil Hij in mijn verstand passen. Ik kies er opnieuw voor om op Hem te blijven vertrouwen. Hij laat niet gaan wat Zijn hand begon!
Soms komt het ineens heel dichtbij. Meer dan 10 jaar geleden hebben wij ons lieve neefje Arend Jan naar het graf moeten brengen. Op een leeftijd van 3 jaar, 4 maanden en 8 dagen oud. Een paar jaar geleden kreeg een ander neefje leukemie, en wat waren we bang om hem ook te verliezen. Vorige week is mijn kleine oppaskindje overleden, waar ik tot vorig jaar veel op heb gepast.
En zo zijn er altijd weer nieuwe nare dingen die gebeuren. Ik denk dat ieder van ons wel zijn eigen verhaal heeft.
En dan schreeuwt mijn hart! En dan denk ik: als er dan een God is? Waarom gebeurt dit dan? Waarom grijpt hij dan niet in? Hoe kan Hij dit toelaten? Is Hij echt een liefdevolle God?
En ik huil. En ik ben verschrikkelijk boos. En ik wil eigenlijk God het liefste vaarwel zeggen. Wat ik in het verleden ook wel gedaan heb.
Maar toen, zonder God, sloeg de verbittering in mij toe. De Wanhoop in mij werd steeds groter. Ik ging mensen haten omdat ze in God konden geloven. En ik voelde mij steeds eenzamer. Ik wilde ook niet meer van mensen houden, want ze zouden zomaar weggenomen kunnen worden.
Er kwam een moment dat ik dacht: Zo wil ik niet meer leven. Zo wil ik niet zijn. Zonder die God word ik een verschrikkelijk mens.
En ik ben teruggegaan. Heb alles eruit gegooid voor God. Al mijn boosheid. Al mijn bitterheid. En mijn verpletterende eenzaamheid. Ik heb zo verschrikkelijk gehuild, geschreeuwd, gevloekt. Maar ben wel teruggegaan.
En langzaam kwam het licht in mijn leven terug. Langzaam kwam de hoop in mijn leven terug.
En nu. Weer verschrikkelijke ellende op ons pad. Maar ik ga die weg liever met God dan zonder God. En ik klamp mij vast aan Zijn belofte:"U hebt geen beproeving te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat U boven uw krachten wordt beproefd. Hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan." 1 korintiers 10: 13
De Here laat immers voortdurend zijn ogen over de aarde gaan en biedt iedereen hulp die Hem met heel zijn hart is toegedaan. 2 kronieken 16:9
Hij is mijn hoop. Mijn rots. Mijn sterkte. Hij zal mij redden uit de duisternis. Hij is de Aanwezige. Hij zal mij niet loslaten.
En dan snap ik nog altijd geen biet van alle ellende. Maar God is God, Als ik Hem zou kunnen begrijpen, dan zou Hij wel heel klein moeten worden, wil Hij in mijn verstand passen. Ik kies er opnieuw voor om op Hem te blijven vertrouwen. Hij laat niet gaan wat Zijn hand begon!
zondag 26 februari 2012
Vergaderen
Vorige week voor hebben wij voor het eerst vergadert met onze meiden. 5 en 6 jaar oud, en dan vergaderen. Het is toch wat.
Ik had keurig een agenda gemaakt, om tien uur startte de vergadering. Bloedserieus hebben wij het gehad over de sfeer in huis, over het opruimen thuis en over welke regels wij allemaal belangrijk vonden. (je kan je zo voorstellen dat de meiden enig ander inzicht in de regels hadden dan wij)
Ook werden er nieuwe regels bedacht, vooral door de kinderen. Wat is het leuk om inspraak te hebben! De creatiefste regels passeerden de revue. Zo kwam Amélie met het idee dat er een regel moest komen dat we maar geen straf meer mochten geven. (Die heeft het helaas niet gehaald).
En Eva bedacht dat het wel handig was als mamma voortaan hun jassen op zou hangen. Want die vergeet het tenminste niet. (Helaas, ook dat was niet echt een optie).
Gelukkig kwamen er ook een heleboel dingen waar we wel mee aan de slag gaan!
Na 20 minuten waren ze het zat. Toen mochten we als pauze even een dansje doen, terwijl pappa ons begeleidde op de piano! Dat is nog eens leuk pauzeren!
Daarna hebben we de vergadering afgerond. Afspraken gemaakt. En nu hangen de regels in huis.
Het werkt fantastisch! De kinderen helpen nu goed mee om erop te letten! En ja, ook pappa en mamma moeten zich eraan houden. Dat dan weer wel...
Ik had keurig een agenda gemaakt, om tien uur startte de vergadering. Bloedserieus hebben wij het gehad over de sfeer in huis, over het opruimen thuis en over welke regels wij allemaal belangrijk vonden. (je kan je zo voorstellen dat de meiden enig ander inzicht in de regels hadden dan wij)
Ook werden er nieuwe regels bedacht, vooral door de kinderen. Wat is het leuk om inspraak te hebben! De creatiefste regels passeerden de revue. Zo kwam Amélie met het idee dat er een regel moest komen dat we maar geen straf meer mochten geven. (Die heeft het helaas niet gehaald).
En Eva bedacht dat het wel handig was als mamma voortaan hun jassen op zou hangen. Want die vergeet het tenminste niet. (Helaas, ook dat was niet echt een optie).
Gelukkig kwamen er ook een heleboel dingen waar we wel mee aan de slag gaan!
Na 20 minuten waren ze het zat. Toen mochten we als pauze even een dansje doen, terwijl pappa ons begeleidde op de piano! Dat is nog eens leuk pauzeren!
Daarna hebben we de vergadering afgerond. Afspraken gemaakt. En nu hangen de regels in huis.
Het werkt fantastisch! De kinderen helpen nu goed mee om erop te letten! En ja, ook pappa en mamma moeten zich eraan houden. Dat dan weer wel...
Abonneren op:
Posts (Atom)