Door endometriose in een zeer ernstige vorm is alles in mijn buik één grote puinhoop. Zo'n 7 jaar geleden ben ik geopereerd, en het eerste wat de arts vertelde na de operatie was dat een kind er voor mij niet in zou zitten. Lamgeslagen was ik. Helemaal overstuur heb ik mijn man gebeld.
De maanden erna waren moeilijk. Als kind wist ik al heel zeker, ik wilde later moeder worden. En ook mijn man had er altijd van gedroomd om ooit vader te worden. Afscheid nemen van iets wat er nooit is geweest. Om mij heen werden andere vrouwen wel zwanger. En soms durfden ze het mij niet te vertellen. Wat ik onbegrijpelijk vond. Hoe kon ik nou niet blij voor hen zijn?
Veel gebeden later, veel tranen later, veel gesprekken later konden mijn geliefde en ik elkaar aankijken en zeggen: het is goed. God heeft een plan met ons, en als dat zonder kinderen is, dan is het goed.
En toen gebeurde nog geen maand later een groot wonder. Ik was zwanger. Negen maanden later mochten wij onze prachtige dochter in de armen sluiten! Wauw! Wat is God goed voor ons geweest! We konden het niet geloven!
En het wonder hield niet op. Weer 5 maanden later bleek er opnieuw een geweldig wonder in mij te groeien. En na negen maanden kwam onze tweede dochter. Sprakeloos waren wij.
Nu zijn we 5 jaar verder. En wat genieten we nog elke dag van deze prachtige Godsgeschenken.
Menselijk gezien is het onmogelijk dat ik kinderen kan krijgen. Maar bij God is alles mogelijk.
Wauw prachtige blog lieve zus!
BeantwoordenVerwijderen*knuffel*
Lijenne
Wat een geweldige God hebben we toch he! Liefs Natasja
BeantwoordenVerwijderen