Ik kan dat gewoon niet zo goed

Zo af en toe overvalt het mij ineens. Als ik bijvoorbeeld kijk naar onze zolder, en bedenk wat er allemaal moet gebeuren. Ik val stil. En ik denk bij mijzelf: Ik kan dat gewoon niet zo goed.

Dat heb ik wel vaker. Als ik bedenk dat ik best wel graag beter zou willlen koken? ik kan dat gewoon niet zo goed. Het uitzoeken van een leuke creatie? Het opvoeden van een eventueel huisdier? Het decoreren van mijn huis? Ik ben er bang voor, ik kan dat gewoon niet zo goed.

Zo praat ik mijzelf dingen aan. Als ik één ding niet kan, dan vind ik het volgende ook vaak moeilijker. Het leven wordt steeds zwaarder, ik merk dat ik mij laat regeren door mijn angsten. Daar ben ik dan wel weer heel goed in.

Dan zijn daar mijn dochters. Die mij in alles kopiëren. Die van mij leren dat de dingen in één keer goed moeten, of anders maar niet. Ach, wat maakt mij dat verdrietig! Wat doe ik ons aan?

Het moet anders, ik KAN ook anders! Ik leer mijzelf mijn rug te rechten, mijn hoofd helder maken. En ik doe het gewoon. De kinderkamers? De kleuren zijn uitgezocht! Mijn kledingkast? Wordt binnenkort weer uitgemest, gekeurd en gematcht. De zolder? Er is al een dag ingepland dat ik toch die verfkwast moet gaan hanteren. Ik kan dat misschien niet zo goed. Maar ach, als het mislukt, dan mag ik het een volgende keer weer proberen!

Want wat ik mijn meisjes altijd voorhoud:

Van proberen, kan je het leren.
En soms zal je je bezeren!

Ik kan dat vast heel goed ook tot mijn motto maken!

Ennu, dat eventuele huisdier, dat laat nog even op zich wachten!